Sunday, June 9, 2013

Τίτλοι Έναρξης... - ΑΚΥΡΟΝ

Αυτός; Συνήθως, ψηλός. Βεβαίως! Ακόμη κι αν στον καναπέ χρειάζεται - σα το Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ - περισσότερες μαξιλάρες, για να μας πείσει γι' αυτό. Ενίοτε, θα τον έλεγες και όμορφο. Αν, βεβαίως, έπαιζε συνέχεια πλάτη - αμόρσα. Τελικά, δεν τον λες. Ξέρει πολύ καλά να παίζει. Όχι φυσικά το ρόλο του, προς θεού! Κυρίως, τα τυπικά κλισέ του μορφονιού: φρύδι, μέτωπο, σαγόνι. Ας πούμε, ανασηκώνει το φρύδι μαυλιστικά, με κάποιο αφηρημένο, ξεδιάντροπο νόημα. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένα νόημα. Πέρα απ' το γεγονός ότι σε θεώρησε άξιο να θαυμάσεις το φρύδι του. Ή, επίσης, την ικανότητά του ν' αυνανίζεται και μ' άλλα μέρη του σώματος, εκτός απ' το πουλί του. Σουφρώνει το μέτωπο με στιλ, γιατί στη δραματική σχολή του 'χουν διδάξει ότι ένα λείο μέτωπο είναι βαρετό και πολύ καθωσπρέπει, σαν κολαρισμένος λακές. Αντιθέτως, ένα μέτωπο που θυμίζει ημιτονοειδή συνάρτηση, δείχνει βάθος χαρακτήρα και αλήτικη ανεμελιά. Ειδικά, αν διακόπτεται σκανδαλιστικά από μια μπούκλα που δε θέλει - και καλά - με τίποτα να στρώσει. Στην πραγματικότητα, το μόνο που σε κάνει να αναρωτιέσαι ένα κούτελο που θυμίζει το αιδοίο της γιαγιάς σου, είναι αν λειτουργεί και ως υδρορροή, κάθε φορά που ιδρώνει, ώστε να μη στάζει τ' αλμυρό ιδρωζούμι και τσούζουν τα ματάκια του. Αν του δωθεί, επίσης, η ευκαιρία - και το φως είναι κατάλληλο - καταφέρνει κάτι θεαματικά, νευρόσπαστα κόλπα με το σαγόνι του. Σα να του 'χει σφηνώσει ποπ-κορν στον τραπεζίτη ή σα να τρομπάρει κάτι, άγνωστο βεβαίως τι (αυτή είναι και η τέχνη του ωραίου κινηματογράφου). Ωραίο κόλπο, πάντως. Πετάνε κάτι τένοντες της γνάθου, που σε κάνουν να φαίνεσαι πολύ άντρας. Το έκανε συχνά ο Ριτζ, στην "Τόλμη & Γοητεία", αλλά δικαιολογείται, διότι εκείνος πληρωνόταν με το σαγόνι. Περιττό να σας αναφέρω ότι το προσπάθησα κι εγώ. Ματαίως, φυσικά. Αν και το πιθανότερο ήταν να έφταιγε ο φωτισμός.

Τι άλλο να πούμε γι' αυτόν; Να πούμε ότι, συνήθως, είναι μυώδης; Άντε να το πούμε κι αυτό. Συνήθως, λοιπόν, είναι μυώδης. Τόσο μυώδης που, δηλαδή, αν κατά λάθος αγοράσει μπλουζάκι XL αντί του ορθού XXL, κατά πάσα πιθανότητα θα του μείνει εσάρπα στους ώμους, αν ξεχαστεί και σταυρώσει και τα δύο χέρια, ταυτόχρονα (sic). Στις περισσότερες σκηνές θα τον δεις να πίνει μπύρες σα γριά πουτάνα και να καπνίζει σαν το μάγο της φυλής, όταν του ζητάνε χρησμό, ενώ στο ψυγείο του θα βρεις μονάχα ληγμένα γάλατα και μουχλιασμένο φυστικοβούτυρο. Άμα το κάνεις εσύ αυτό για ένα μήνα, θα φτιάσεις τέτοια μπάκα, που το καλοκαίρι θα μαυρίζεις μονάχα από τη μέση και πάνω. Αυτός, ωστόσο, δε μασάει. Στα ποντίκια του σπάει καρύδια για τα ορφανά των φαναριών, ενώ στη βουβωνική του χώρα μπορείς να ψηλαφίσεις κοιλιακούς, που ο φυσιολογικός άνθρωπος γνωρίζει μόνο απ' τα βιβλία της ανατομίας. Φαίνεται πολύ σκληρός, αλλά είναι κιόλας. Έχει μάθει πολύ καλή αυτοσυγκέντρωση και αυτοέλεγχο και άλλα ωραία που ξεκινούν από "αυτό-". Ίσως, από κάποιο σοφό δάσκαλο στο Θιβέτ, του Θιβέτ ή από το Θιβέτ. Ίσως, πάλι, στο στρατό, όταν διαπίστωσε έντρομος ότι τα τετριμμένα αστεία με το σαπούνι δεν είναι και τόσο αστεία, στην πραγματικότητα. Αν, όμως, του την πεις και πολύ δε χαρίζεται. Μπορεί να ξαπλώσει χάμου το θηριωδέστερο μεταλλαγμένο δεινόσαυρο, ακόμα και με σπασμένο χέρι. Ακόμα και χωρίς χέρι. Με την ίδια, αξιοζήλευτη χάρη μπορεί να υποκριθεί Άμλετ, Μπέργκμαν και Ράμπο. Ενίοτε και ταυτόχρονα. Έτσι, συνεχώς, εξελίσσεται. Από ηθοποιός γίνεται επιχειρηματίας. Στο τέλος, πιθανότατα, και πολιτικός. Τυχαίο;

Αυτή; Συνήθως, βυζαρού. Μπορεί και μπουταρού ή κωλού. Γενικά, κάτι έχει υπερβάλλον. Όχι ταλέντο, πάντως, ούτε ζήλο. Τουλάχιστον, όχι καθέτως. Μπορεί να την πεις και όμορφη. Αλλά δεν τη λες, κιόλας. Τη φαντάζεσαι χωρίς μέικαπ και με ταλέντο. Όχι, απαραιτήτως, ταυτόχρονα (πόση φαντασία να έχει πια κανείς;). Έχει κι αυτή κατακτήσει τις δικές της υποκριτικές κορυφές. Της μάθανε πως αν στέκεσαι σοβαρή μπροστά στην κάμερα είναι δείγμα υψηλής, υποκριτικής ικανότητας. Γι' αυτό στα δράματα είναι συνεχώς σοβαρή. Κλαίει με λυγμούς και σπασμούς και, γενικά, έχει μια μεγάλη ποικιλία γκριμάτσας, γιατί είναι κι αυτό δείγμα υψηλής, υποκριτικής ικανότητας. Ενίοτε, κλαίει και γυμνή στο μπάνιο. Στις πρώτες της ταινίες, είναι κυρίως γυμνή (όχι μόνο στο μπάνιο), επίσης, δείγμα υψηλής, υποκριτικής ικανότητας. Μετέπειτα, αφού ωριμάσει (η σχέση της με το σκηνοθέτη) διδάσκεται και την τεχνική των δακρύων. Αν γυρίσουν τη σκηνή πολλές φορές, οπότε παραπαίει στα όρια της αφυδάτωσης από την αφειδώλευτη δακρύρροια, γδύνεται και ξαναγυρίζουν τη σκηνή στο μπάνιο, όπου της είναι πιο οικείο.

Έχει κι αυτή μεγάλη υποκριτική γκάμα. Μπορεί να στέκεται επάξια δίπλα σε κάθε είδους αρσενικό πρωταγωνιστή, υποδυόμενη τα πιο ποικίλα και ριζοσπαστικά είδη γλάστρας. Αρκεί να μπορεί να στέκεται ή / και, αν το απαιτούν οι ανάγκες του γυρίσματος, καμιά φορά να τρέχει, δίχως όμως να λαχανιάζει, να στραβώνει τα πόδια της ή να κουνάει πολύ τα βυζιά της, πάνω-κάτω και δεξιά-αριστερά. Έχει κι άλλες ικανότητες, αμέτρητες. Μπορεί να κοιμάται και να ξυπνάει με το μακιγιάζ φρέσκο, σαν τα πρώτα μπουμπούκια της άνοιξης. Μπορεί να βουτάει στην Τάφρο των Μαριανών, στην καυτή λάβα του Βεζούβιου ή στα χιόνια του Κιλιμάντζαρο και το αϊλάινερ να συμπεριφέρεται με την αδιάβλητη υπεροψία ενός τατουάζ. Τα μάτια της ξεβάφουν μόνο αν κλαίει κάτω απ' τη βροχή ή αν της βουτάνε το κεφάλι μέσα στη λεκάνη, τραβώντας ταυτόχρονα το καζανάκι (βουρτσάκι προαιρετικό), γιατί είναι πολύ συγκινητικό στην πρώτη περίπτωση και πολύ διεστραμμένα πρόστυχο στη δεύτερη κι αυτό κάπως πρέπει να το εκφράσει ο σκηνοθέτης. Ποτέ δεν κατουράει, δε χέζει, δε κάνει θόρυβο όταν μασάει και, γενικά, είναι όλα τα καθωσπρέπει της κοινωνίας (ό,τι δηλαδή δεν είναι οι άντρες) σε οικονομική συσκευασία. Το μόνο της ελάττωμα ότι καμιά φορά συμπεριφέρεται λίγο ως πουτάνα. Αλλά αυτό είναι μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι τέλεια και πουριτανικά.

[ Όχι λιγότερο συχνά, αναλαμβάνει και ρόλους πρωταγωνιστικούς, κρατώντας μια ολόκληρη ταινία μοναχή της. Κάποιες, όντως, το καταφέρνουν. Εντάξει, μην τα ισοπεδώνουμε και όλα. Αν το καλοσκεφτεί πάντως κανείς, η μεγαλύτερη παραγωγή ταινιών εξακολουθεί να λειτουργεί κρυφο-σεξιστικά. Συνήθως ακούσια, αφού αντικατοπτρίζει απλά την εικόνα της κοινωνίας για τη γυναίκα. Άλλοτε, όμως, απροκάλυπτα κι αναφανδόν - κυρίως στις περιπέτειες, όπου η τεστοστερόνη έχει την τιμητική της. ]

Καμιά φορά, πάντως, αυτός δεν είναι μυώδης κι εκείνη δεν είναι βυζαρού - αν και δεν παίζει ρόλο. Μπορεί, μάλιστα, να υποκρίνονται πολύ καλά. Κι άλλοτε, πιο σπάνια, να παίζουν εξαιρετικά. Ηθοποιός σημαίνει φως και τα λοιπά. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Από αυτό το blog, ωστόσο, θα πάρουν τ' αρχίδια μας. Γιατί μας είναι παντελώς αδιάφοροι. Γιατί μας είναι πολύ λαμπεροί. Γιατί έχουν χλαπακιάσει τη μερίδα του λέοντος, συνήθως, δίχως να την αξίζουν. Στα τσακίδια. Αν αντικαταστήσεις το 90% από αυτούς με τυχαίους άλλους, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θ' αλλάξει τίποτα στο αποτέλεσμα. Ή μπορεί ν' αλλάξει προς το καλύτερο. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με πολλές από τις "δευτεράντζες". Σ' αυτές απευθύνομαι. Τις βλέπω να 'ρχονται, ολοένα και περισσότερες, μαζί με τους αιώνες.

Αυτό το blog είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους δευτεραγωνιστές, τριταγωνιστές και κομπάρσους, ανθρώπους, ζώα, ρομπότ, εξωγήινους ή μαριονέτες, που απλά πέρασαν, πλαισίωσαν και ξεχάστηκαν. Κι αν, σε πείσμα του χρόνου, εξακολουθούν κάτι να θυμίζουν, δεν είναι παρά γιατί προβλήθηκαν σαν τους γραφικούς εκείνους χαρακτήρες, οι οποίοι δεν εξυπηρετούν σε τίποτα την πλοκή, αλλά βοηθούν να εκτονώνεται η ένταση και να φαίνεται ο ήρωας περισσότερο ενδιαφέροντας, καθώς αλληλεπιδρά μαζί τους. Σε πείσμα, όμως, της τέχνης του σεναρίου και της πλοκής, κόντρα στα φώτα της ράμπας που λούζουν άπλετα την πρώτη σειρά, γεμίζοντας σκιές τις επόμενες, εδώ θα τιμήσω τους ξεχασμένους και παραμελημένους. Θα αποτίνω φόρο τιμής σ' εκείνους οι οποίοι ήταν, συχνά, εκατομμύρια φορές πιο ουσιαστικοί, ανθρώπινοι, πολύπλοκοι κι ενδιαφέροντες, από τους λαμπερούς πρωταγωνιστές, που εξέπνεαν άμα τη ελεύση των τίτλων τέλους, εξίσου επίπεδοι με την οθόνη πάνω στην οποία συνθλίβεται το όμορφο φως.

ΥΓ. Επίσης, για να μη φτιάχνω τώρα κι άλλο blog, θα τιμήσω παράλληλα και μερικούς απ' τους καλύτερους, λατρεμένους "κακούς". Και, φυσικά, καλύτεροι κακοί δεν είναι, παρά εκείνοι που θα ήθελες, με κάποιον τρόπο, να τους μοιάσεις. Ή να τους μιμηθείς. Επίσης, μπορεί να κάνω κι άλλα πράγματα και, γενικά, μου είναι εντελώς αδιάφορο να μείνω πιστός σε κάτι. Θα γράφω ό,τι μου κατεβαίνει για τον κινηματογράφο, γενικά. Αυτά. :)